پس از اجاره‌ی آتلیه مجتبی رستمی به فکر ایجاد تغییراتی در فضای شخصی خود افتاده
بود از این رو ویترین و فضای اصلی را از هم جدا کرد، به عبارتی یک دکور مناسب طراحی کرد تا
کمی از حالت سادگی خارج شود. وی دو دلیل برای انجام این کار داشت، مورد اول ایجاد یک فضای
امن که به دور از هیاهو و دور از دیدگان مسافران مناسب برای نقاشی کردن بود و دلیل دوم هنرجویان
بهتر بتوانند یاد بگیرند و کار کنند. بعد از انجام دکور هنرمند آثار انتخابی و مورد نظر خود را بر روی
ویترین گالری نصب کرد. سپس یک متن با عنوان اینکه در این آتلیه شاگرد پذیرفته می‌شود آماده کرد و
اسم گالری خود را نیز بهشت گذاشت.

متن مربوط به خاطرات مجنبی رستمی و برگرفته از زندگی نامه ایشان می باشد

اتفاقات متعددی در آن دوران در آتلیه بهشت برای او افتاد، از جمله این وقایع پیش آمده هم فروش آثار
پرتره با مداد رنگی که از نمایشگاه‌های قبل برای هنرمند مانده بود و آموزش به روش رنگ روغن از
دیگر تفاقات مهم آن دوران به‌حساب می‌آمد. تقریبا هر روز بعد از تدریس در مدرسه به سرعت
خودرا به آتلیه بهشت که واقع در متروی شهید بهشتی بود می‌رساند و تا ساعت 10 شب در آنجا مشغول
به کار و تدریس بود.
مورد بعدی که نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد آثاری بود که رفته‌رفته با گذر زمان آماده می‌شدند و
در روش اجرایی یک شکل خاص به خود می‌گرفتند. در واقع ابتدای شکل‌گیری تکنیک بلست از این
دوران شروع شد و تا امروز ادامه پیدا کرده‌است تا جایی‌که یک نوع امضا شخصی برای هنرمند
محسوب می‌شود. در این میان به دلیل رفت‌و‌آمد دانش آموزان با مترو، بعضی از آن‌ها برای انجام
تکالیف هنری خود به مجتبی رستمی در گالری بهشت مراجعه می‌کردند و وی با اشتیاق تمام در این
مورد به آن‌ها یاری می‌رساند.
از دیگر موارد پیش‌آمده در آن دوران مراجعه مردم به گالری هنرمند بود که هنگام عبور از آن محیط
به ویترین گالری نگاه می‌کردند به نوعی گالری بهشت راه‌روی مترو شهید بهشتی را مزین کرده بود.
در این میان یکی از کارگران شهرداری هر روز در هنگام برگشت به خانه مقابل ویترین و آثار هنرمند
می‌ایستاد و به آن‌ها نگاه می‌کرد. یک بار هم قیمت یکی از آثار را از او پرسید. بعد از مدتی مجتبی
رستمی تغییری در آثار پشت ویترین ایجاد کرد و بعضی از آن‌ها را جابجا کرد. همین اتفاق سبب شد
شخصی که پیشتر در مقابل آثار می‌ایستاد، هنگام عبور از آن محیط در مقابل ویترین قرار گرفت و
ناگهان سراسیمه به سمت هنرمند در داخل آتلیه

خاطرات هنری مجتبی رستمی

رفت و از او پرسید نقاشی های پشت ویترین فروخته شده‌اند؟
مجتبی رستمی با آرامش کارگر شهرداری را به داخل آتلیه دعوت کرد و از او پرسید، کدام نقاشی را
می‌گویید؟
او با استرس تمام پاسخ داد همان که یک سبد گل بود. آن را فروخته اید؟
هنرمند در جواب اثر را به ایشان نشان داد و در همان لحظه شخص نفس راحتی کشید که همین امر
باعث کنجکاوی نقاش شد تا از او بپرسد چه شده‌است؟

کارگر شهرداری که یک رفتگر ساده بود پاسخ داد من از 2 الی 3 ماه پیش که این اثر را پشت ویترین
دیدم از آن خوشم آمد و بعد از اینکه قیمت آن را از شما پرسیدم متوجه شدم که باید برای خرید آن
پول‌هایم را جمع کنم.
در همان لحظه مجتبی رستمی وقتی این علاقه و اشتیاق را دید وبا توجه به اینکه براین اعتقاد بود هر
فردی اگر به تابلویی علاقه داشته‌باشد، ناخواسته یا خودخواسته آن چیز برای او می‌شود، پس چه بهتر
که اثر به شخص داده شود و به او گفت این اثر به عنوان هدیه تقدیم به شما، اما او نپذیرفت و گفت شما
برای کشیدن این آثار زحمت کشیده‌اید و با توجه به اینکه اثر هنری قیمت ندارد و نباید درباره‌ی قیمت
آن با هنرمندش صحبت کرد، من تنها خواهشی که دارم این هست؛ اثر را برای من کنار بگذارید تا من
پول کامل را بیاورم و آن را خریداری کنم. هنرمند در ادامه به خریدار اثر گفت هرچقدر که تا الان جمع
کرده‌ایید را برای خرید این نقاشی پرداخت کنید و مابقی آن را به عنوان تخفیف از طرف من در نظر
بگیرید. همین باعث خوشحالی خریدار شد و تابلو را خریداری کرد و بعد از بسته بندی، آن را با خود
برد. این اتفاق یک درس بزرگ برای هنرمند به حساب می‌آمد، انسان‌های بزرگ قدر هنر را به این
شکل می‌دانند و این اتفاق برای او بسیار قابل احترام و با ارزش بود.

 یکی از خاطرات جالبی که می‌توان در این مجموعه نوشته‌ها از آن یاد کرد کارت دعوت نمایشگاه بود. در آن زمان یکی از ملزومات برگزاری نمایشگاه آماده سازی و چاپ کارت دعوت و پوستر نمایشگاه بود و مثل این روزها نبود که توسط گالری انجام شود. درواقع این قسمت به‌عهده‌ی خود هنرمند بود. با توجه به این‌که مجتبی در آن دوران حدودا 850 دانش ‌آموز داشت وافتتاحیه رویداد (همکلاسی‌های من ) در اواسط تابستان بود که از نظر زمانی مدت زیادی از حال و هوای مدرسه دور بود نوع انگیزه ی دعوت مدعوین متفاوت بود، به‌همین

کارت دعوت نمایشگاه نقاشی همکلاسی های من

خاطر هنرمند تصمیم بر این گرفت که برای متفاوت‌تر شدن فرایند اعلام و دعوت نمایشگاه نقاشی همکلاسی‎های من از تصاویر آثار حاضر در مجموعه بهره‌مند شود و با این کار علاوه بر دعوت و خبر رسانی نمایشگاهش، یک یادگاری برای دعوت شده‌ها بر جای بگذارد.

و تصمیمی متفاوت و غیرمعمول گرفت

در بخش اول استرس خاصی در هنرمند ایجاد شد، از این رو که این اتفاق می‌توانست یک کار خودپسندانه قلمداد شود و ناگفته نماند که اطرافیان او نیز به آن دامن زدند. وقتی پوستر و کارت دعوت آماده شد و به چاپ رسید، با توجه به این‌که عکس خود هنرمند روی کارت دعوت بود بازخورد جالبی از هنرجویانش داشت. آن‌ها از استاد خود درخواست می‌کردند تا برایشان آن‌را امضا کند و مجتبی رستمی هم همراه با یک متن زیبا برای آن‌ها این کار را انجام می‌داد. کم‌کم کارت دعوت بین دیگر همکاران در مدارس هم مورد بحث قرار گرفت و آن‌ها نیز علاقه‌مند بودند که یک کارت با امضای هنرمند داشته‌باشند. پوستر این نمایشگاه متفاوت از کارت دعوت بود و طرحی از جمع دانش آموزان روی آن کار شده بود که خود این حرکت رویداد را جذاب‌تر کرده‌بود.

​تنظیم وبازنگارش متن : شروین کندوری

Holding an exhibition was the preparation and printing of invitation cards
and exhibition posters, and it was not like these days that it was done by the gallery.
Actually, this part was done by the artist himself.
At that time, the artist had about 850 students and the opening of the "My Classmates"
event was in the middle of summer, which was a long time after the schools were closed,
for this reason, the artist decided to make the process of announcing and inviting the "My
Classmates" painting exhibition more different by using the images of the works in the
collection, and with this, in addition to the invitation and announcement of his exhibition, a
memento for the invitees instead put.
In the first part, a certain stress was created in the artist. Therefore, this incident could be
considered a selfish act, and it goes without saying that the people around him also
mentioned the same. When the poster and invitation card were prepared and printed,
considering that the artist's photo was on the invitation card, he had an interesting feedback
from his students. They asked their teacher to sign it for them, and Mojtaba Rostami did it
along with a beautiful text. Little by little, the invitation card was discussed among other
colleagues in the schools and they were also interested in having a card signed by the artist.
The poster of this exhibition was different from the invitation card, and a design by all
.students was worked on it, which made the movement of the event more attractive .

Rewrite the text : Shervin Kondory:
Translate by: Shaghayegh Kondory​