آغاز دوران طلایی و دست‌یابی هنرمند به سبک و سیاقی نوین  در رنگ و روغن قسمت اول

خاطرات هنری مجتبی رستمی

در این قسمت همچنان به وقایع ‌پیش‌آمده در گالری بهشت پرداخته‌می‌شود. این آتلیه 22 الی 23 متر مساحت داشت که در نزدیکی مترو شهید بهشتی بود که هنرمند از معاونت فرهنگی مترو در آن زمان آنجارا اجاره کرده بود. در ادامه به دنبال مجوز های مربوط رفت، از آنجایی که در دوران طلایی تدریسش بود، قطعا همگام سازی و داشتن یک آتلیه هنری یکی از بهترین اتفاق‌های پیش آمده برای او محسوب می‌شد.  حدود 24 غرفه در ایستگاه شهید بهشتی وجود داشت که به هنر و کارگاه‌های هنری در تمامی رشته ها مثل: منبت، معرق، مس کوبی، خوشنویسی، پاپیه‌ماشه،  نقاشی و… اختصاص داده بودند. باید در نظر داشت که در آن زمان تردد در مترو بسیار بود و همین امر تاثیر بسزایی در روند کاری و پیشرفت هنرمندان داشت. به این خاطر که علاقه‌مندان به هنر در مسیر راه توقف می‌کردند و از آثار هنرمندان بازدید کرده و با آن‌ها صحبت می‌کردند، گاهی هم این صحبت‌ها به خرید فروش و ایجاد یک معامله هنری بین آن‌ها تبدیل می‌شد یا شخص علاقه‌مند به یادگیری می‌شد و در کلاس‌ها ثبت‌نام می‌کرد. سال 86 هنرمند در این فضا مشغول به کار و آفریدن و خلق آثار هنری شد و تا سال 94 به مدت 8 سال در آتلیه بهشت فعالیت‌های هنری او ادامه داشت. از جمله اتفاقات خوب پیش آمده برای هنرمند در آن دوران دیده شدن آثارش بود و اینکه در آنجا حدود 32 ویترین 2 در 3 به نام نگاه گذر وجود داشت که هنرمندان مختلف  می‌توانستند به صورت ماهانه آثار خود را به نمایش بگذارند. در آن دوران برگزاری و ارائه آثار در این ویترین‌ها بر عهده مجتبی رسمی بود و اگر هم خرید و فروشی صورت می‌گرفت تنها بین هنرمند و خریدار بود، به طور کله کادر اصلی مترو از هنرمند هیچ وجهی در قبال فروش آثارش نمی‌گرفت.  امروزه همچنان ویترین‌های نگاه گذر به کار گرفته می‌شوند، اما نه به شدت قبل هر از چندگاهی مورد استفاده و نمایش آثار قرار می‌گیرند. در سال‌های 86 تا 87 حدود 8 الی 9 ماه در این 32 ویترین فقط نقاشی های مجتبی رستمی به‌نمایش گذاشته شده‌بود. این رخداد سبب شد تا کارهای هنرمند خوب شناخته شود و به علاوه اینکه هنرمندان دیگر هم جذب شوند تا آثار خود را در این بخش برای نمایش و فروش بگذارند.

در ادامه باید به این مساله پرداخت که هنرمند علاوه بر معرفی خود و آثارش فرصت‌های بسیار مناسبی بدست آورد. گاهی اوقات تغییر آدمی را به چالشی عظیم دعوت می‌کند. به عبارتی دیگر حضور مجتبی رستمی به گالری جدید دستخوش تغییراتی در روند کاری و زندگی او شد. باید در نظر داشت که هنرمند همچنان در مدارس به تدریس می‌پرداخت. از آنجایی‌که به یک فضای جدید برای خلق آثارش دست پیدا کرده‌بود، در آنجا کلاس‌های خصوصی و نیمه خصوصی‌نقاشی هم برگزار می‌کرد، همچنین به واسطه‌ی ویترین گالری بهشت سفارش کار در آنجا بسیار خوب بود، این به آن معناست که علاوه بر شرکت‌هایی که برای دفتر خودشان سفارش کار می‌دادند، رهگذرانی هم که از آنجا عبور می‌کردند سفارش‌های نقاشی مثل منظره، پرتره خودشان و … با سبک و سیاق مختلف داشتند. شرایط پیش‌آمده از جمله اتفاقات خوبی بود که در دوران کاری هنرمند نقش مهمی ایفا می‌کرد. ناگفته نماند که در آن زمان با توجه به گرایش جامعه بیشتر مردم علاقه داشتند که کارهای رنگ و روغن در منزل خود داشته‌باشند. از این رو کارهای هنرمند با روش اجرایی رنگ روغن بیشتر شد و از مدادرنگی بیشتر برای آموزش به هنرجویان بهره‌گیری و استفاده می‌شد. این تغییر زاویه کاری برای مجتبی رستمی همانطورکه پیش‌تر به آن اشاره شد یک اتفاق نوین به شمار می‌آمد، چون گسترش فضای آثار هنرمند در زمینه‌رنگ روغن بیش از پیش شد و همچنین در این زمینه هم هنرجویانی برای کلاس‌هایش ثبت‌نام کرده‌بودند. در ادامه مجتبی رستمی به ابداعات در روش اجرایی رنگ و روغن دست‌پیدا کردکه منجر به پیدایش سبک و سیاق خاص خودش شد و کمی نقوش برجسته هم چاشنی زیبایی و جذابیت آثار او شده‌بود.

شروین کندری

خاطرات هنری مجتبی رستمی

The beginning of the golden age and the artist’s achievement of a new way and style in oil and paint

Part I

In this episode, the events that took place in Behesht Gallery are discussed. This studio had an area of 22-23 meters, which was near the Shahid Beheshti subway, and the artist had rented it from the cultural deputy of the subway at that time. He continued to look for the relevant licenses, since he was in the golden age of his teaching, definitely synchronizing and having an art studio was one of the best things that happened to him. There were about 24 booths at Shahid Beheshti station, which were dedicated to art and art workshops in all fields such as: embossing, embroidering, copper engraving, calligraphy, papier-mâché, painting, etc. It should be kept in mind that there was a lot of traffic in the subway at that time, and this had a significant impact on the work process and progress of artists. Because art lovers stopped along the way and visited artists’ works and talked with them, sometimes these conversations turned into buying and selling and creating an art deal between them, or a person became interested in learning and enrolled in classes. was doing In 1986, the artist started working and creating works of art in this space, and his artistic activities continued in Behesht Studio for 8 years until 1994.

One of the good things that happened to the artist at that time was that his works were seen and that there were about 32 showcases 2 x 3 called Negah Gozar where different artists could display their works on a monthly basis. At that time, the organization and presentation of works in these showcases was the responsibility of the official Mojtaba Rostami, and if there was any buying and selling, it was only between the artist and the buyer, the main staff of Metro did not take any money from the artist for the sale of his works.

Today, Negah Gozar showcases are still used, but not as intensively as before. In the years 86-87, for about 8-9 months, only Mojtaba Rostami’s paintings were exhibited in these 32 showcases. This event caused the artist’s works to be well known and also to attract other artists to display and sell their works in this section.

In the following, it should be addressed that the artist gets very good opportunities in addition to introducing himself and his works. Sometimes change invites a person to a great challenge. In other words, Mojtaba Rostami’s presence at the new gallery changed his work and life. It should be kept in mind that the artist was still teaching in schools. Since he had found a new space to create his works, he held private and semiprivate painting classes there, and because of the showcase of Behesht Gallery, the order of work there was very good. They used to order work, passersby who passed by had orders for paintings such as landscapes, their own portraits, etc. in different ways and styles. The circumstances that occurred were among the good events that played an important role in the artist’s career. It goes without saying that at that time, according to the trend of society, most people were interested in having oil and paint works in their homes. Therefore, the artist’s works with the oil painting method increased and the use of color was used more for teaching students.

This change of working angle for Mojtaba Rostami, as mentioned earlier, was considered a new event, because the expansion of the space of the artist’s works in the field of oil paint became more than before, and also in this field, students had registered for his classes. In the following, Mojtaba Rostami achieved innovations in the execution method of paint and oil, which led to the emergence of his own way and style, and some prominent motifs added to the beauty and charm of his works.

Translate by Shaghayegh Kondory

گالری بهشت و تغییر و تحولات بعد از آن

متن مربوط به خاطرات مجنبی رستمی و برگرفته از زندگی نامه ایشان می باشد

بعد از نمایشگاه سوم در گالری ارسباران زندگی هنری هنرمند مجتبی رستمی دست‌خوش تغییراتی شد که شرایط بهتری را برای او فراهم کرد. این تحولات کمی از روایات گالری و نمایشگاه‌ها خارج می‌شود و حول محور کار و زندگی می‌چرخد.

بعد از نمایشگاه سوم همانطور که پیشتر به آن اشاره شد شرایط خیلی تغییر کرد و سفارشات هنری برای هنرمند بیش از پیش شده‌بود. درواقع هنرمند بعد از برگزاری این رویداد زندگی هنری‌اش در مسیر جدی‌تری قرارگرفت و همین اتفاق سبب شد تا اشخاصی که درخواست کشیدن چهره‌شان را از هنرمند کرده‌بودند به او سفارش دهند. از آنجایی که بخشی از هزینه‌های زندگی هنرمند علاوه بر تدریس در حیطه هنر به دوش فروش آثار او افتاده بود، به همین‌خاطر مبحث فروش در آن دوران برای او از اهمیت به‌سزایی برخوردار بود.

در ادامه هنرمند متوجه شد،  فضایی که به عنوان اولین آتلیه داشت گنجایش این حجم از کار، سفارشات و آموزش به هنرجویان را ندارد پس بر آن شد تا جایی برای اجاره با عنوان آتلیه جدید برای خودش دست‌وپاکند. در آن برهه زمانی به بازدید از جاهای مختلفی می‌رفت تا فضای دلخواهش را برای کار پیداکند. در آخر موفق شد تا در خیابان شهید بهشتی تهران  فضایی‌را برای آتلیه خود و کلاس درس پیدا و آماده کند. این آتلیه یک شروع خوب برای هنرمند محسوب می‌شد تا آنجا‌که حدودا 8 سال کار و تدریس مداوم در همان آتلیه داشت. به عبارتی  این 8 سال یک دوران طلایی به حساب می‌آمد چه از لحاظ کاری و چه از نظر شهرت کار و اسم هنرمند.

آتلیه هنرمند در این 8 سال با نام گالری بهشت مشغول به کار و فعالیت بود. اسم این گالری توسط هنرمند از روی خیابان شهید بهشتی درواقع فضایی که گالری در آنجا واقع شده‌بود، انتخاب شد. مهمترین نکته این که ایستگاه مترو شهید بهشتی در نزدیکی گالری بود و گالری هم به شکل یک مغازه شیشه‌ایی بزرگ، ویترین مختص خود را داشت، سه اتفاق مهم به صورت همزمان در آن دوران رخ داد که به ترتیب: سفارشات قبلی، تدریس و فروش روزانه را شامل می‌شد.

این سه رویداد به نحوی زندگی هنرمند را به خود مشغول ساخت که دیگر وقت‌خالی برای او نمی‌ماند، زیرا تا قبل از این که هنرمند وارد این دوره 8 سال کاریش در گالری بهشت شود، کارهای گرافیکی برای نشریات، مجلات و … انجام می‌داد. اما پس از ورود او به آتلیه جدید صد‌در‌صد کارش  حول محور نقاشی، طراحی و آموزش آن‌ها به صورت حرفه‌ایی شد.

گالری شهید بهشتی به‌خاطر داشتن ویترین پر رنگ و لعابش  توجهات را برای یادگیری نقاشی و طراحی به خود جلب می‌کرد از این رو هنرمند شاگردان بسیاری داشت که سبک و سیاق مختص خود را به آن‌ها آموزش می‌داد. علاوه براین‌ها بخش جذاب و مورد علاقه‌ هنرمند فروش تابلوها بود حتی می‌توان گفت این قسمت از آموزش هم در ذهن او درخشان‌تر به حساب می‌آمد. ماجرا از این قرار بود که اطراف گالری مراکز اداری، مطب پزشکان و سفارت‌خانه‌ها بسیاری وجود داشت که همه مشتری‌های او شده‌بودند. در نزدیکی و همسایگی او سفارت‌خانه افغانستان بود که یکی از مشتری‌های دائمی او محسوب می‌شد. در آن زمان با توجه به موقعیت مکانی آتلیه‌اش، مجتبی رستمی مشکلی برای فروش تابلوهایش و امرار معاش گالری و زندگی‌اش نداشت. به طور کلی یک فضای خوب، جذاب و هنری برای او ایجادشده‌بود و شرایط پیش آمده باعث شد تا هنرمند حدود 8 سال با تمام فراز و نشیب‌ها در این گالری بماند.

از اتفاقات مثبتی که در آن فضا در بخش فروش آثار برای او رقم خورد این بود که هنرمند توانست با بازسازی آثار دوره‌ی دانشجویی خود بیشتر آن‌ها را به‌فروش برساند. باید در نظر داشت که آثار دانشجویی صرفا برای یادگیری او بودند و او با توانمندی و درایت در موقعیت مناسب پس از کار مجدد روی آن‌ها، کارهارا در ویترین برای فروش قرار می‌داد. مورد مهم دیگری که برای او پیش آمد، سفارشات توسط مراکز اداری، تجاری و مطب ها بود که عموما  چند اثر شبیه بهم بودند ولی با دایره‌رنگی مختلف که به‌ فضای کاریشان می‌آمد، از این رو نحوه انجام این قبیل سفارش‌ها متفاوت بود.

در آخر ناگفته نماند که فضای آموزشی بسیار جذابی در آنجا وجود داشت و هنرمند با هر قشری از جامعه در ارتباط بود و آشنا می‌شد. این اتفاق به خودی خود یک تجربه منحصر به فرد برای او محسوب می‌شد، زیرا این اجازه را به هنرمند می‌داد تا علاوه بر اینکه با دانش‌آموزان برخورد داشته باشد با شخصیت‌های مختلفی در اجتماع نیز درارتباط باشد و به شخصیت شناسی افراد مختلف دست پیدا کند. در آن زمان از هر قشری در جامعه وارد گالری هنرمند می‌شد و نظر یا سلیقه شخصی خود را پس دیدن نقاشی‌ها در خصوص آثار و یاکارهای هنرجویان بازگو‌می‌کرد. گاهی هم آنقدر فضا دوستانه شده بود که افراد مختلف مثلا خانم های خانه‌دار یا اشخاصی که علاقه به نقاشی کردن دارند ولی فرصت کلاس رفتن ندارند کار را انجام میداند و در نهایت برای روند رشد آن‌ها در گالری حول محور نقاط ضعف و قوت آثارشان صحبت می‌شد. این فضا به قدری دلنشین بود که هنرمند بعد از مدرسه اولین هدفش رفتن به گالری بهشت بود. در این گالری سه مدل تابلو ایجاد شد که در قسمت بعدی به آن پرداخته می‌شود.

بازنویسی خاطره  به همت

خاطرات هنری مجتبی رستمی

: شروین کندری

Paradise gallery and changes and developments after that

After the third exhibition at Arasbaran Gallery, artist Mojtaba Rostami’s artistic life underwent changes that provided better conditions for him. These developments leave the narratives of galleries and exhibitions and revolve around work and life.

After the third exhibition, as mentioned before, the situation changed a lot and the art orders for the artist were more than before. In fact, after holding this event, the artistic life of artist took a more serious path, and this incident made the people who asked the artist to draw their faces to commission him. Since a part of the artist’s living expenses, in addition to teaching in the field of art, was covered by the sale of his works, that is why the topic of sale was very important for him at that time.

In the following, the artist noticed that the space he had as his first studio could not accommodate this volume of work, orders and training for students, so he decided to rent a place for himself as a new studio. At that time, he used to visit different places to find his favorite place to work. In the end, he managed to find and prepare a space for his studio and classroom in Tehran’s Shahid Beheshti Street. This studio was considered a good start for the artist to the extent that he worked and taught continuously in the same studio for about 8 years. In other words, these 8 years were considered a golden era, both in terms of work and in terms of the reputation of the work and the name of the artist.

In these 8 years, the artist’s studio was working under the name of Behesht Gallery. The name of this gallery was chosen by the artist himself, from Shahid Beheshti Street, actually the place where the gallery is located. The most important point: Shahid Beheshti metro station was near the gallery and the gallery had its own window in the form of a large glass shop, three important events happened at the same time during that time, which included previous orders, teaching, and daily sales, respectively.

These three occurrences occupied the artist’s life in a way that he no longer had free time, because before the artist entered this period of 8 years of work at Behesht Gallery, he was doing graphic works for publications, magazines, etc. But after he entered the new studio, 100% of his work revolved around painting, designing and teaching them professionally.

Shahid Beheshti Gallery attracted attention for learning painting and drawing due to its colorful and glazed showcase, therefore the artist had many students to whom he taught his own style and style. In addition to these, the attractive and favorite part of the artist was selling the paintings, even it can be said that this part of the training was considered more brilliant in his mind. The story was that there were many administrative centers, doctors’ offices and embassies around the gallery, all of which had become his clients. Nearby and in his neighborhood was the Afghan embassy, which was considered one of his regular customers. At that time, due to the location of his studio, Mojtaba Rostami had no problem selling his paintings and making a living for his gallery and his life. In general, a good, attractive and artistic environment was created for him and the circumstances caused the artist to stay in this gallery for about 8 years with all the ups and downs.

One of the positive things that happened to him in the field of selling works in that space was that the artist was able to sell more of his student works by recreating them. It should be kept in mind that the student works were only for his learning and he would put the works in the showcase for sale after working on them again with ability and tact in the right situation. Another important thing that happened to him were orders from administrative centers, commercial centers, and clinics, which generally had several similar works, but with a different color circle that came to their work space, so the way of doing such orders was different.

In the end, it goes without saying that there was a very attractive educational atmosphere there and the artist was in contact with every stratum of the society and got to know each other. This event in itself was considered a unique experience for him, because it allowed the artist to interact with different personalities in the community in addition to dealing with students and get to know the personalities of different people. At that time, people from all walks of life would enter the artist’s gallery and tell their personal opinion or taste about the works and works of the students after seeing the paintings. Sometimes, the atmosphere was so friendly that different people, for example, housewives or people who are interested in painting but don’t have time to go to class, would do the work, and finally, for their growth process in the gallery, the weaknesses and strengths of their works were discussed. This atmosphere was so pleasant that the artist’s first goal after school was to go to Behesht Gallery. Three panel models were created in this gallery, which will be discussed in the next part.

Translate by Shaghayegh Kondory

نمایشگاه نقاشی هرآنچه که باشد یکی از بحث های مهم و قابل ارزیابی آن حضور بازدیدکنندگان است ، بهترین و باکیفیت ترین نمایشگاه ها اگر از نظر بازدید کننده و شاید اگر بخواهم دقیق تر بیان کنم  بازدید مخاطبان آثار کار پوچ و ناقصی خواهد بود که گاهی در برگزاری نمایشگاه ها با این موضوع روبرو می شویم.

اما خوشبختانه یار با معلم جوان همراه بود و شوق دانش آموزان برای دیدن نقاشی های معلمشان و همچنین  تبلیغ خوب فرهنگسرای هنر (ارسباران) سبب شد تا بازدید خوبی از نمایشگاه دوم که در سالن اصلی آثار در فرهنگسرا برپا شده بود بشود و همین نکته  و استقبال و شلوغی فرهنگسرا سبب حضور روزنامه ی همشهری محله را به فرهگسرا کشاند و مصاحبه ای  با مجتبی رستمی را در تاریخ  شنبه دهم اسفند سال 1387 در همشهری محله منطقه 3 به چاپ رساند . که این موضوع خود سبب شناخت بیشتر و بهتر مجتبی رستمی که چند سالی در منطقه سه تهران مشغول تدریس بود و مدارس زیادی با نحوه ی کار او آشنا بودند شد.

در ذیل متن کامل مصاحبه را برای شما علاقمندان قرار داده ایم .

این مصاحبه مربوط به نمایگاه نقاشی مجتبی رستمی در فرهنگسرای هنر ارسباران می باشد

حس لطیف مداد رنگی

گفت و گو با مجتبی رستمی – نقاش

معمولا خیلی کم پیش می آید که معلمان هنر فعالیت دیگری جز تدریس در مدرسه داشته باشند و نمایشگاهی از آثار خود برگزار کنند.

اگر هم معلمی پیدا شود که چنین کاری بکند استثنا است.

محمد مجتبی رستمی از همین استثناهاست . او در فرهنگسرا هنر یک نمایشگاه نقاشی برپا کرده است که موضوع آن شاگردانش در مدرسه اند . او برای این کار حدود 2 هزار عکس از بچه ها گرفته و از میان آنها 40 عکس را برای نقاشی با تکنیک مداد رنگی انتخاب و برای این نمایشگاه آماده کرده است .

رستمی طبق بروشور نمایشگاه در محله قلهک تهران پا به عرصه وجود نهاد ، تحت تاثیر آموزش های پدرش از یک سو و علاقه ذاتی اش  به نقاشی از دیگر سو جذب دنیای رنگارنگ و زیبای هنر شد .

در سال 1376 بعد از گرفتن مدرک دیپلم ریاضی فیزیک وارد رشته هنرهای تجسمی شد و از آن پس به فعالیت های هنری خود جدیت بیشتری  بخشید و به خلق آثار نقاشی با تکنیک مدادرنگی ، رنگ روغن و آکرولیک پرداخت که حاصل آن برگزاری چندین نمایشگاه گروهی و انفرادی بوده است . با مجتبی رستمی در گالری شماره یک فرهنگسرای هنر گفت و گو کردیم که می خوانید.

آقای رستمی ، یعنی فقط به دلیل آموزش ها و صحبت های پدرتان به نقاشی علاقمند شدید؟

بله ، در خانواده ما هر کس به یک کار هنری مشغول بود و من هم به این رشته علاقمند شدم. پدرم نقاش بود و من از توانایی ایشان و آموزش هایش استفاده کردم و نقاشی یاد گرفتم.

این نمایشگاه چندمین نمایشگاه شماست؟

این در وارقع نهمین نمایشگاه من است . پیش از این در فرهنگسرای اشراق ، دانشگاه هنر و چندین گالری خصوصی نمایشگاه داشتم.

یک مقدار در مورد  این نمایشگاه برایمان توضیح بدهید.چه شد که شاگردانتان را موضوع نقاشی تان کردید؟

بچه ها همیشه دوست دارند معلم هنرشان تصویرشان را بکشد . من هم این ایده را دوست داشتم . برای همین ، طی 2 سال و نیم ، دوهزار عکس در مراسم مختلف و زنگ های تفریح از بچه ها گرفتم  و 40 تا از آنها را برای این مجموعه انتخاب کردم ، 40 تایی که فکر می کردم بیشتر به درد نقاشی می خورند و حس مداد رنگی را القا می کنند.

حس مداد رنگی یعنی چه؟

مداد رنگی به دلیل لطافت و نرمی و خطوط ریزی که ایجاد می کند حس دیگری نسبت به ابزار دیگر نقاشی دارد. و با توجه به آشنایی بچه ها با مدادرنگی برای بچه ها ملموس تر است. به نظر من معصومیت چهره بچه ها را بیشتر با مداد رنگی می شود نشان داد. بیشترین تمرکزم هم روی چشم بچه ها بود که مرکز انرژی است.

در کدام مدارس تدریس می کنید؟

من در مقطع راهنمایی و دبیرستان تدریس می کنم . در حال حاضر در مدرسه جماران در خیابان ظفر و مدرسه تدبیر در چهارراه قنات و چند مدرسه دیگر مشغول به تدریس هستم.

معلم هنر با معلم مثلا ریاضی یا فیزیک چه فرقی دارد؟

اصلا معلم هنر بودن چه حسی دارد؟

بهترین حسش ارتباط خوب با بچه هاست. در مورد تفاوتی هم که گفتید بین معلم هنر و بچه ها 2 اتفاق می افتد . یکی اینکه نمره حذف می شود، چون در این مورد نه معلم به نمره اهمیت می دهد و نه شاگرد.بعد هم ، معلم های دروس دیگر با بچه ها بصورت گروهی کار دارند ، یعنی درسشان را چای تخته می دهند و بعد درسشان را می پرسند و می روندولی معلم هنر باید با تک تک بچه ها کار کند. وقتی نقاشی می کشند ،باید بالای سر همه شان برود ، کارشان را ببیند و اصلاحشان کند.

خود شما تا حالا این استعداد را در کسی کشف کرده اید؟

پیدا کردن استعداد کار سختی است. من در سال حدود 2 هزار و 500 دانش آموز دارم و از بین آنها فقط در مورد یکی دو نفر احساس می کنم که نسبت به بقیه متفاوتند.

عکس العمل شاگردانتان وقتی به این نمایشگاه می آیند چیست؟

چند تا اتفاق می افتد  اول از تکنیک خوششان می آید،آنهایی که تصویرشان هست وقتی تصویرشان را می بینند ، ذوق زده می شوند ، کسانی هم که تصوی دوستشان را می بینند خوششان می آید و بعضی ها هم که تصویر خودشان نیست ناراحت می شوند.

در بروشور نمایشگاه نوشته اید که در محله قلهک به دنیا آمده اید. چرا این موضوع راثید کرده ایدکه در کدام محله متولد شده اید؟

برای اینکه این محله را دوست دارم . به نظرم محله  بسیار دوست داشتنی و خوبی است . مردمان خوبی هم دارد.

الان هم ساکن همین محه هستید؟

بله از بدو تولد تا الان در قلهک زندگی کرده ام، یعنی تمام عمرم ، قلهک را با هیچ جای دنیا عوض نکرده ام.

چرا؟

برای اینکه در جایی که زندگی می کنید باید احساس امنینت و آرامش داشته باشید. در قلهک این احساس را دارید ، همسایه های بسیار خوبی هم داریم.

در طول این مدت محله قلهک چه تغییراتی کرده؟

بافت سنتی اش دارد از بین می رود کوچه های تنگش دیگرماشین رو شده اند ، درطول این مدت ، آپارتمان های زیادی در این محله ساخته شده که حس محلی بودن را از آن گرفته.

اگر بخواهید یک ویژگی منفی برای این محله بگویید چه می گویید؟

آلودگی هوا، منطقه قلهک هر روز جزو آلوده ترین مناطق تهران اعلام می شود.

نویسنده متن : شقایق عرفی نژاد-اسفند 1387​

 یکی از خاطرات جالبی که می‌توان در این مجموعه نوشته‌ها از آن یاد کرد کارت دعوت نمایشگاه بود. در آن زمان یکی از ملزومات برگزاری نمایشگاه آماده سازی و چاپ کارت دعوت و پوستر نمایشگاه بود و مثل این روزها نبود که توسط گالری انجام شود. درواقع این قسمت به‌عهده‌ی خود هنرمند بود. با توجه به این‌که مجتبی در آن دوران حدودا 850 دانش ‌آموز داشت وافتتاحیه رویداد (همکلاسی‌های من ) در اواسط تابستان بود که از نظر زمانی مدت زیادی از حال و هوای مدرسه دور بود نوع انگیزه ی دعوت مدعوین متفاوت بود، به‌همین

کارت دعوت نمایشگاه نقاشی همکلاسی های من

خاطر هنرمند تصمیم بر این گرفت که برای متفاوت‌تر شدن فرایند اعلام و دعوت نمایشگاه نقاشی همکلاسی‎های من از تصاویر آثار حاضر در مجموعه بهره‌مند شود و با این کار علاوه بر دعوت و خبر رسانی نمایشگاهش، یک یادگاری برای دعوت شده‌ها بر جای بگذارد.

و تصمیمی متفاوت و غیرمعمول گرفت

در بخش اول استرس خاصی در هنرمند ایجاد شد، از این رو که این اتفاق می‌توانست یک کار خودپسندانه قلمداد شود و ناگفته نماند که اطرافیان او نیز به آن دامن زدند. وقتی پوستر و کارت دعوت آماده شد و به چاپ رسید، با توجه به این‌که عکس خود هنرمند روی کارت دعوت بود بازخورد جالبی از هنرجویانش داشت. آن‌ها از استاد خود درخواست می‌کردند تا برایشان آن‌را امضا کند و مجتبی رستمی هم همراه با یک متن زیبا برای آن‌ها این کار را انجام می‌داد. کم‌کم کارت دعوت بین دیگر همکاران در مدارس هم مورد بحث قرار گرفت و آن‌ها نیز علاقه‌مند بودند که یک کارت با امضای هنرمند داشته‌باشند. پوستر این نمایشگاه متفاوت از کارت دعوت بود و طرحی از جمع دانش آموزان روی آن کار شده بود که خود این حرکت رویداد را جذاب‌تر کرده‌بود.

​تنظیم وبازنگارش متن : شروین کندوری

Holding an exhibition was the preparation and printing of invitation cards
and exhibition posters, and it was not like these days that it was done by the gallery.
Actually, this part was done by the artist himself.
At that time, the artist had about 850 students and the opening of the "My Classmates"
event was in the middle of summer, which was a long time after the schools were closed,
for this reason, the artist decided to make the process of announcing and inviting the "My
Classmates" painting exhibition more different by using the images of the works in the
collection, and with this, in addition to the invitation and announcement of his exhibition, a
memento for the invitees instead put.
In the first part, a certain stress was created in the artist. Therefore, this incident could be
considered a selfish act, and it goes without saying that the people around him also
mentioned the same. When the poster and invitation card were prepared and printed,
considering that the artist's photo was on the invitation card, he had an interesting feedback
from his students. They asked their teacher to sign it for them, and Mojtaba Rostami did it
along with a beautiful text. Little by little, the invitation card was discussed among other
colleagues in the schools and they were also interested in having a card signed by the artist.
The poster of this exhibition was different from the invitation card, and a design by all
.students was worked on it, which made the movement of the event more attractive .

Rewrite the text : Shervin Kondory:
Translate by: Shaghayegh Kondory​

گزارشی مختصر از نمایشگاه نقاشی مجتبی رستمی طراح و نقاش-Mojtaba Rostami

“همکلاسی‌من“ عنوان نمایشگاهی بی‌پایان

در آن زمان که درگیر آموزش بود، جزوه‌هایی را هم آماده‌کرده بود تا فضای تدریسش که به صورت آکادمیک و حرفه‌ایی بود بهتر پیش رود و دانش‌آموزان نیز از آن‌ها بهره‌مندشوند. این روند در بخش عملی کار هم پیش می‌رفت و همیشه در حال آماده‌سازی و بروز کردن تجربیات خود بود و این اتفاق سبب خروجی های مطلوبی از کلاس‌های او، بخصوص در مدارس شد. در زمانی که در آموزشگاه کمیل مشغول به تدریس بود، پدر یکی از هنرجویان مدیر فرهنگسرای اشراق بود و به او پیشنهاد نمایش آثارش در آنجا را داد. در نهایت طی گفتگویی که با پدر هنرجو صورت گرفت قرار بر این شد که نمایشگاهی از آثار مجتبی رستمی در فرهنگسرای اشراق که در آن‌زمان دارای شهرت خوبی بود برگزار شود. مدیر فرهنگسرا در همان مکالمه تلفنی یک وقت جهت برگزاری نمایشگاه ایشان معین کردند، اما به قدری مدت زمان برگزاری زود بود که به ناگزیر، هنرمند این دعوت به همکاری را رد کرد، زیرا در آن زمان مجموعه‌ایی کامل برای نمایش  نداشت. در پایان اتفاقی که در این مکالمه‌های پی در پی رخ داد سبب شد مجتبی رستمی مجدد به سمت برگزاری و نمایش آثاراش روی آورد و در نهایت با زمانی که دو الی سه ماه فرصت برای جمع آوری مجموعه‌اش داشت موافقت کرد و در آخر زمانی در تابستان هماهنگ شد.

به‌دلیل دور بودن هنرمند از فضای نمایشگاهی باید کمی دقیق‌تر و جدی‌تر روی این موضوع وقت می‌گذاشت و آن را دنبال می‌کرد. به‌طور کلی هرنقاش موضوع یا موضوعاتی مشخص برای جمع‌آوری مجموعه آثارش دارد، در آن دوران یکی از مباحثی که خیلی برای هنرمند جذاب به شمار می‌رفت و یکی از دغدغه‌های او بود حالت‌ها و پرتره‌های شاگردانش محسوب می‌شد و با توجه به اینکه هر هنرمندی‌که به تدریس مشغول است قطعا با این اتفاق روبرو خواهدشد که شاگردان یا هنرجویانش علاقه داشته باشند توسط قلم توانمند استادشان چهره‌نگاری شوند. موضوعِ “همکلاسی‌های من” را انتخاب و شروع به فکر و انتخاب سوژه در باب آن کرد. در آن سالها مدارس تهران، هرکلاس بین 35 تا 40 دانش‌آموز داشت و در این زمان کوتاهی که او سرکلاس باید تدریس می‌کرد و پاسخگوی این شوق دانش‌آموزان نیز بود. از آنجایی که سعی بر این داشت، هرگز تفاوتی میان شاگردانش نگذارد تصمیم بر این گرفت تا پرتره‌های زیادی از بچه‌ها بکشد و این جذابیت باعث شد در زمانِ خودش از آن‌ها کار کند. با همین دیدگاه در آن دوران یک دوربین عکاسی با مدل سُنیH9 خریداری کرد  و این دوربین نیمه حرفه‌ایی را با خود سر کلاس برد و به جای نقاش از آن‌ها عکاسی می‌کرد با این تفاوت که قرار براین بود بخشی از این عکس‌ها تبدیل به پرتره‌های نقاشی شده و کار شده از بچه‌ها شود. زمانی که وقت را از نمایشگاه گرفت و به فرهنگسرای اشراق رفت با دیدن فضای آنجا احساس بر این داشت که موضوع بسیار خوبی را انتخاب کرده‌است. عنوانِ مجموعه “همکلاسی‌های من” بود و با همین نام هنرمند شروع به کار و پرورش مجموعه‌اش کرد. در اوایل کار بچه‌ها در مقابل دوربین خیلی ژست و فیگور می‌گرفتند، اما مجتبی رستمی آنچه در ذهن می‌پروراند فراتر از این ها بود و از این‌رو شروع کرد به عکس برداری از بچه ها در زمان‌‌هایی که اصلا حواسشان نیست و مشغول کارشان هستند. ماحصل حدود 2000 عکس شد و در نهایت قرار براین بود که هنرمند از بین عکس‌ها انتخاب کند و مجموعه‌ایی را برای نمایشگاه همکلاسی‌های من در فرهنگسرای اشراق آماده کند و با توجه به زمانی که برای اجرای کار داشت تصمیم گرفت از روش مدادرنگی بهره‌بگیرد، چون در آن زمان تسلطش بر تکنیک و کار با این ابزار هنری بود و احساسش بر این بود که با این روش اجرایی در این مدت کم از عهده کار بر می‌آید و کودکی موجود در وجود بچه‌ها بهتر به نمایش در می‌آید. از بین 2000 عکس 300 تایی که خاصیت تبدیل به تابلو را داشتند، منتخب شدند. آثار در نمایشگاه همکلاسی‌های من به روش مدادرنگی بر روی مقوا، در سایز 30 در 40 اجرا شدند. تا زمان برگزاری نمایشگاه حدود 40 اثر آماده‌شد و آثار مجموعه اول  در فرهنگسرای اشراق به نمایش درآمدو پایان کار این نمایشگاه که در تابستان هم برگزار شده‌بود از آنجایی که هنرمند با شاگردانش هماهنگ کرده بود همه در روز افتتاحیه حاضر شده بودند و به دنبال چهره‌های کارشده‌شان می‌گشتند. مبحثی که این نمایشگاه را برای بچه‌ها جذاب می‌کرد این بود که نمی‌دانستند کدام یک از فیگورها و پرتره‌های گرفته‌شده‌ی آن‌ها سوژه‌ی اصلی برای کار در این مجموعه قرارگرفته‌است. از آنجایی که فرهنگسرای اشراق بسیار شهرت داشت، تبلیغات خوبی هم صورت گرفت و همچنین خرید آثار در این مجموعه همانند نمایشگاه قبلی بسیار خوب و چشم‌گیر بود.

نویسنده: شروین کندری

My classmate” is the title of an endless exhibition

At that time, when he was involved in education, he had also prepared pamphlets so that his teaching environment, which was academic and professional, would go better and the students would also benefit from them. This process continued in the practical part of the work as well, and he was always preparing and updating his experiences, which led to favorable results in his classes, especially in schools. While he was teaching at Komail school, the father of one of the students, who happened to be the

“director of Eshragh Cultural Center, suggested him to exhibit his works there. Finally, during a conversation with the student’s father, it was decided that an exhibition of Mojtaba Rostami’s works would be held at the Eshragh Cultural Center, which had a good reputation at that time. In the same phone conversation, the director of community center fixed a time for holding his exhibition, but the duration of the exhibition was so early that the artist inevitably rejected this invitation to cooperate, because he did not have a complete collection to show at that time. In the end, successive conversations made Mojtaba Rostami turn to holding and exhibiting his works again, and finally he gave his assent to the time he had two to three months to collect his collection, and agreed on a time in the summer.

Due to the fact that the artist is far from the exhibition space, he should have spent a little more time on this issue and followed it.

In general, every painter has a certain subject or subjects to collect his collection of works.

At that time, one of the topics that was considered very attractive for the artist and one of his concerns was the poses and portraits of his students, and considering that every artist who is teaching will definitely face the fact that his students are interested. Let them be painted by the powerful pen of their teacher.

He chose the topic of “my classmates” and started to think and choose an object about it.  In those years, Tehran schools had between 35 and 40 students in each class, and in this short time he had to teach the whole class and he was also responsible for the enthusiasm of the students.

Since he tried to never differentiate between his students, he decided to draw many portraits of children and this attraction made him work on them in his own time. With this view, at that time he bought a semi-professional Sony H9 camera and took that with himself to class and photographed them instead of painting, with the difference that some of these photos were supposed to become painted and worked portraits of children. When he took time from the exhibition and went to Eshragh Cultural Center, seeing the atmosphere there, he felt that he had chosen a very good subject.

The title of the collection was “My classmates” and with this name the artist started to work and develop his collection. At the beginning of the work, the children used to make a lot of poses and figures in front of the camera, but what Mojtaba Rostami had in mind was beyond these, therefore, he started photographing the children when they are not paying attention and are busy with their work.

The result was about 2000 photos, and in the end, the artist was supposed to prepare a collection of these photos for the “My Classmates” exhibition at Eshragh Cultural Center, according to the time he had to implement the work, he decided to use the method of colored pencil. Because at that time, he had mastered the technique and working with this artistic tool, and he felt that with this method of execution, he could handle the work in this time, and the childhood in children would be better displayed.

Among the 2000 photos, 300 were selected that could be converted into paintings. The works in the exhibition “My classmates” were performed using colored pencils on cardboard, in the size of 30 x 40. By the time of the exhibition, about 40 works were prepared and the works of the first collection were displayed in Eshragh Cultural Center. This exhibition, which was held in the summer, and the artist had coordinated with his students, they all showed up on the opening day and were looking for their painted faces.

The topic that made this exhibition interesting for children was that did not know which of the figures and portraits taken from them was the main subject for the work in this collection. As Eshragh Cultural Center was very famous, there was good publicity and also the purchase of works in this collection was very good and impressive as in the previous exhibition.

Translate by: Shaghayegh Kondory